Mythische proporties

The city that never sleeps': ik moet nog eens zelf de straat op midden in de nacht, maar ik kan me na een paar uur New York wel voorstellen wat ze met die leus bedoelen. Al zal in mijn geval niets te maken hebben met de 24 uurs economie of winkelen om 2 uur 's nachts. Het is puur het tijdsverschil wat mij de laatste uurtjes van deze dag de das om doet. Alhoewel, das, had ik maar een das om. Het is 'chilly' zoals de Amerikanen dat zeggen. Zo rond de vier graden celcius met een snijdende wind. In elk geval: kunstmatig houd ik mijzelf wakker met Pepsi cola en maar blijven rondlopen in die wonderlijke stad.
Op mijn krap bemeten kamertje van de YMCA West Side zit ik aldus te vechten tegen de slaap als een zombie tegen een kruisteken. Het is 'bij jullie' nu half vier 's nachts...
De eerste kennismaking met de Big Apple was er een van wederzijds genoegen. De stad deed niet moeilijk en presenteerde zich aan mij met strakblauwe hemel, soepelrijdende metro´s en vriendelijke New Yorkers achter balies met korte rijen.
Op zo´n eerste dag doe je eigenlijk niet veel meer dan uberhaupt het vliegveld verlaten (al viel het mee met de beruchte douane), naar Downtown rijden, in de file staan, je vergapen aan de stomste dingen (“Hé een bord met 'Honking forbidden'!”) inchecken en de buurt verkennen.
Maar... ik ging al wat verder. Zo ben ik al tot aan de 15e straat downtown gemetroot! Daar zou ik een kamer bekijken waar ik mogelijk mijn intrek neem nadat ik de YMCA ben ontvlucht. De kamer was prima, de huisgenoot ook (een vriendelijke dokter), maar de kamer en het appartement wat minder. Het stonk er naar lang niet verschoonde bedden en overal lag 'meuk'. Laat ik het zo zeggen: dat zijn vriendin hem kort geleden had verlaten was terug te zien in de inrichting en staat van het appartement.
Daarvoor had ik als een toerist zonder schaamte foto's staan maken op Times Square. Wat een mal gebeuren daar. Iedereen staat met open mond om zich heen te kijken, maar het enige dat je ziet is niets anders dan grote, bewegende reclameborden. Die zijn dan wel erg indrukwekkend, maar het is raar dat niet de stad zelf indruk maakt, maar juist wat over die stad heen is geplakt of gehangen. Of zijn die gebouwen aan de onderkant zo lelijk dat we alleen maar blij mogen zijn met LED, neon en billboard?
Al met al een enerverende eerste dag. Het gevoel dat je op zo'n dag hebt is eigenlijk uniek: je zult nooit meer een eerste dag in New York hebben. Een eerste wandeling, een eerste blik omhoog, een eerste taxi- of metrorit. Al loop je alleen maar, het gaf mij een enorm gevoel van vrijheid. Rondlopen in een stad waarvan je zoveel namen al jaren kent, maar die bijna mythische proporties hebben aangenomen.
Ook mythische proporties krijgt mijn moeheid. Dus zet ik achter dit bericht een hele grote PUNT. Morgen weer in... New York!