Afgelopen weekend is daar wat verandering in gekomen. Zo had ik vrijdagavond afgesproken met Je., een vriendin van een vriend uit Nederland. Haar had ik al twee keer ontmoet in Londen, toen ik bij die vriend op bezoek was. Ze heeft mij haar contacten in NY laten gebruiken bij het vinden van een stage. Samen met J., een vriend die sinds vrijdag ook in NY is voor zijn promotieonderzoek, zijn we naar de bar Pravda gegaan in de hippe buurt (voor wat het waard is want iedere buurt noemt zich hier de hippest spot in town)Lower East Side. Daar ontmoetten we haar en haar vrienden. Het clubje kwam duidelijk uit de upperclass: allemaal internationaal gestudeerd, welsprekend, zeer beschaafd. En rijk. En dat zat dan in de bar met Pravda, vanzelfsprekend voorzien van een toepasselijk Russisch thema: strenge dames die zeggen waar je moet zitten, waar je je jas moet ophangen, propagandaposters aan de muur. De prijzen van biertjes waren trouwens zeer kapitalistisch: 8 dollar per stuk. Al vrees ik dat dat nog relatief goedkoop is.
Ik zit in New York, ik moet de stad in!
Zaterdagavond zat ik lekker thuis. Aan de ene kant is dat prima; beetje lezen, film kijken. Aan de andere kant bekruipt mij hier dan vaak het gevoel van "Ik zit in New York, ik moet de stad in!". Uiteindelijk ben ik om half twaalf, heel dapper, de donkere nacht ingestapt en naar Brooklyn gemetroot, naar de wijk Park Slope. Daar zat Je. met wat van haar vrienden kaas en wijn te proeven. Ik liep door een uiterst sjieke wijk met gigantische luxe appartementencomplexen met protserige voorportalen. Bij één van die complexen belde ik aan, appartement B3. Een vriendelijke stem zegt dat ik mag doorlopen. Eenmaal binnen bevindt ik me in een gigantische woning, zeker voor New Yorkse begrippen. Sjiek maar smaakvol ingericht. De gastvrouw heet me van harte welkom, duwt me een glas bier in mijn hand en plaatst me op de bank, tussen J. en haar vrienden. Zij blijken elkaar allemaal via haar te kennen. Sommigen zijn collega's, anderen studiegenoten. Bindend middelpunt is Je., die dus nu mij aan de groep heeft toegevoegd.
Ondanks die vriendelijkheid is de situatie toch vreemd. Ik kom binnen op het moment dat zij al redelijk volgelopen zijn met wijn en bier en er onderuit gezakt bijzitten. Ik ben broodnuchter. Maar: wie nieuwe vrienden wil maken moet doorzetten. Wanneer de gastvrouw uitgeteld neerstort op haar bed, waar overigens ook nog al onze jassen op liggen, is het tijd om de plek te verlaten. Vervolgens met een taxi naar het huis van P. Daar drinken we zijn goedkope fles witte wijn leeg, praten over Amsterdam en de Wallen. Ze blijken behoorlijk goed op de hoogte. Mijn nieuwe vrienden zijn dan ook behoorlijk bereisd: Marokko, Azië, ja zelfs Madagascar. We hebben een levendige discussie over Los Angeles: is er met die stad iets mis? En zo ja; is dat erg? We komen er niet uit, want al snel hebben we het over de muziek uit de iPod die is aangesloten op de hippe boxjes op de grond. Het is vooral de nogal cheesy 80-er jarenmuziek die op bijval kan rekenen. Wanneer de gastheer in zijn pyjama en al tandenpoetsend binnen komt lopen, weet ik dat het tijd is dat er geslapen gaat worden. Op de bank is nog een plek voor mij, maar ik heb al lang door dat dat ook de favoriete plek is van Pepper, de dikke ontharende kat die hier rondhangt. Ik hou niet van katten, zeker niet als ze op mij gaan liggen als ik slaap. Ik neem dus afscheid en een taxi terug naar Manhattan. Het is fantastisch om in zo'n iconische wagen over Brooklyn Bridge te crossen met in de verte de verlichte gekte van Midtown Manhattan. Toch goed dat ik ben gegaan.
B O N U S M A T E R I A A L ! !
