De wijken in

Iemand een tip voor MoVo's? Moeie voeten? Man, ik dacht dat de New York Marathon net was geweest? Bovendien was dat ook niet de reden om hier naartoe te komen, ik ben niet gek. Mensen die voor hun lol hardlopen, díe zijn gek. Maar dus toch lig ik hier op zaterdagavond nota bene met stijve benen en movo's op de bank in mijn nieuwe condo. Want mensen mensen, wat heb ik gelopen! Afstanden waar Marilson Gomes Dos Santos 'U' tegen zegt. Al liep ik dan niet zo snel als hij.
Wat is er allemaal gebeurt sinds mijn vorige log? Mijn voornaamste bezigheid was het zoeken van een onderkomen voor de komende maand. Die hut in de YMCA was prima, maar de muren komen er snel op je af. En het gangendoolhof – dat deed denken aan dat uit het Overlook Hotel uit The Shining – was nou niet bepaald een fijne omgeving. Meest opvallende eigenschap van de YMCA was overigens niet de aanwezigheid van Young Men die bezig zijn met nuttige en gezonde activiteiten (zoals zingen en dansen in je indianenpak), nee het grootste deel van de bezoekers bestond uit oude mensen die zich de hele dag ophouden op hun kamer of al tandenpoetsend in de badkamer doorbrengen.
Maar verder hoor je mij niet klagen hoor!

Dat lopen was erg leuk. New York is een echte wandelstad, al kan het geen kwaad om af en toe de metro te nemen. Gek, jarenlang heb ik als kleine geograaf boven de kaart van deze stad gehangen terwijl ik dacht 'Wat een kleine stad eigenlijk, raar dat er zoveel mensen wonen'. Manhattan lijkt niet reuze groot op de meeste plattegronden. En de stad bestond ook nog maar uit vijf wijken! Nu ik hier ben snap ik dat New York toch echt een wereldstad is. En geen wereldstad die bestaat uit slechts succesvolle mensen die in glimmende pakken elke dag naar hun glimmende kantoortorens gaan om daar belangrijke dingen te doen. New York is veel en veel meer dan dat. (En nou moet ik erg oppassen niet in clichés te vervallen.) Het is een stad die op elke hoek van de straat een andere aanblik heeft, maar altijd een stad is. Een stad die leeft op grote voet, maar tegelijkertijd niet zonder de kleinste teen kan om te blijven wat het is. Die kleine teen bestaat voor zover ik het nu heb kunnen zien uit kleine ondernemingen, kleine gebouwtjes her en der, kleine kunstwerken op gekke plekken en vooral uit mensen die overal opduiken en soms prachtige dingen laten zien. Zo kreeg ik gistermiddag kippenvel van een act van twee mannen in de spelonken van metrostation 42nd Street-Times Square. Met veel kabaal trokken ze de aandacht van tientallen haastige voorbijgangers. Vervolgens startte de muziek en begonnen ze met totaal bijzondere moves te dansen op de vloer van de hal waar duizenden mensen doorheen lopen. Bekijk het filmpje en oordeel zelf...

In de straten vind je naast de grote boekhandelketens enorm veel kleine handeltjes met tweedehands spul. Vaak gecombineerd met een hoekje waar je lekker koffie kan drinken en al dat moois kan doorbladeren. In Amsterdam mag dat ook, een winkel combineren met een horecagelegenheid. Alleen daar zijn er inmiddels alweer zoveel regeltjes aan verbonden dat een ondernemer daar wel twee keer nadenkt voordat ´ie zich daar aan waagt.

Dan nog over mijn kamerjacht. Ik kan dat iedereen aanbevelen! Het is een leuke manier om de stad goed te leren kennen. Je wordt natuurlijk gedwongen om van hot naar her te reizen en zo kom je op plekken waar je anders wellicht door de Lonely Planet niet naartoe was gestuurd. Bovendien kom je ´bij de mensen thuis´. Contacten legde ik via craigslist.org, een handige, basic site waar je advertenties vindt van mensen die een kamer over hebben in hun te dure appartement in New York. In de buurt van de YMCA zat een prachtige Samsung-store waar je gratis kon internetten. Op mooie Samsungcomputers natuurlijk. Helemaal mooi was dat er staff rondliep om je te helpen als ze vastliepen. Wil je nou reclame maken voor die computers of niet?? In elk geval wel erg handig voor mij, want in de YMCA was nauwelijks draadloos internet en het draadloos in de Starbucks kost geld.

Dus elke ochtend stiefelde ik (via Central Park) naar het Times Warner Center, waar die winkel zit. Daar verstuurde ik naar ongeveer tien adverteerders een basismail die ik steeds aanpaste aan de situatie of wat werd gevraagd. Binnen een paar uur had ik dan zo'n vijf reacties, waarvan er drie tot een afspraak leidden. Vervolgens moeten die op soepele wijze na elkaar gepland worden, zodat ik niet op twee plekken tegelijkertijd hoefde te zijn. En daarbij moest ik dus rekening houden met de afstanden tussen de verschillende locaties. Een complex logistiek proces, zo zult u begrijpen. Mijn eerste afspraak was bij ene Mark, een dokter. In de buurt van het St Vincentshospital. Ik vertelde in mijn vorige blog al over zijn situatie en hoe dat terug was te ruiken in zijn appartement. De tweede afspraak was stukken beter. Inmiddels was ik al van mijn aanvankelijke voornemen afgestapt om in Manhattan te gaan wonen. Dus had ik gereageerd op een kamer in Williamsburgh, het hipste gedeelte van Brooklyn. Het was inderdaad een leuk buurt, maar al erg donker. Dus veel heb ik er niet van gezien. En ook daar weer zo'n aardig iemand die me de kamer liet zien. Wat opvalt is dat in Nederland de kamerzoekende persoon onderworpen wordt aan heftige groepsinterviews tijdens hospiteeravonden. Hier wordt je gastvrij ontvangen en je krijgt bijna het gevoel dat je hun een plezier doet als je de kamer neemt. Of zou dat met de krediet- en economische crisis te maken hebben? Dat de woningmarkt momenteel een vragersmarkt is en geen aanbodmarkt? Geluiden die ik van iemand anders ook al hoorde. Maar goed, een erg leuke kamer in een klein appartement. Aardige studente die íets te overdreven aardig deed. Ik belde haar uiteindelijk op om te melden dat ik niet ging huren bij haar, maar kreeg haar voicemail. Haar voicemailbericht eindigde ze met 'Thanks so much for calling. All the best. I love you!' Dus niet tegen mij specifiek mij, maar bedoeld voor AL haar voicemailinsprekers. Ook het incassobureau die dreigt met ontruiming, ook dat ex-vriendje die haar stalkt en ook haar docent die opbelt dat ze haar laatste actinglessons niet gehaald heeft... Lieve mensen, hele lieve mensen!

Vervolgens naar de andere kant van de stad, Midtown West. Degene met wie ik al in Nederland contact had was wederom erg bezig om mij als huurder binnen te slepen. Maar helaas... op de ochtend voor de afspraak bleek de huidige huurder nog niet vertrokken. Het zou allemaal niet doorgaan... alhoewel: de mailde me wel dat ik nog steeds kon langskomen, 'we'll work something out'. Wat dat nou weer moest betekenen wist ik niet, maar ik ging toch maar. Het ging om een prachtig nieuwe woontoren met fitnesszalen op welke verdieping. Wat bleek nou toen ik eenmaal binnen was? Ze vond het zo vervelend voor me dat ik misschien niets kon vinden dat ze me een plek aanbood om te overnachten tot het moment dat ik iets had gevonden. En nee, hier was niet een van de beruchte New Yorkse single dames aan het werk, want haar vriend stond erbij toen ze het aanbood! Zij zou dan op de bank slapen, of ik, ik begreep het allemaal niet zo. Maar dat is toch bijzonder? Aan een wildvreemde Europeaan aanbieden dat ie wel in jouw bed kan slapen terwijl zij op de bank zou gaan, omdat ze nou eenmaal had gezegd dat ze een kamer in de verhuur had? Zo ontzettend aardig en hulpvaardig weer. Hartverwarmend.

Volgende keer meer over de eerste stagedag, mijn woning en verdere opvallende gebeurtenissen uit het Amerikaanse.