In de uitagenda van New York, een magazine met de naam Time Out, stond een klein berichtje dat de film ´Berlin´ zou worden vertoond in een theater waar ik nog nooit van had gehoord. Al zegt dat natuurlijk niets. Om 20.00 uur, toegang 12 dollar. Vanavond, vrijdagavond, is een avond dat ik mezelf moet zien te vermaken.
Na mijn snel in elkaar gedraaide pasta met komkommer dump ik de pan en het bord in de afwasmachine. Mag wel eens aangezet worden door iemand, dat ding. Het is half acht geweest als ik mijn voordeur achter me hoor sluiten en rechts van mij de verlichte top van het Empire State Building boven alles zie uittorenen.
Met straffe pas spoed ik mij naar de Subway. Ik stap uit bij halte Canal Street en loop op mijn gevoel de goede kant op. Om mij heen drukke vierbaanswegen die auto´s richting de Holland Tunnel naar Jersey City leiden. Waar ben ik in godsnaam terecht gekomen?
Nog steeds op mijn gevoel steek ik wat straten en avenues over en opeens sta ik er: 92YTRIBECA. Een hip verlicht theater in een verder verlaten straat. Binnen staat een vreemde mix van oude(re) mannen en hippe mensen met rare brillen en snorren. Snorren ja, let maar op: over drie jaar loopt elke zelfbewuste man ermee in Nederland!
Op de deur hangt een geprint A4-tje: BERLIN - LOU REED. SOLD OUT.
Shit.
Ik sta op het punt me om te draaien en als een mol mijn weg terug te vinden naar huis. Maar zo makkelijk laat ik mijn avondje uit niet van mij afnemen. Ik vraag aan de baliemeneer of er een reservelijst is. Die is er. Ik schrijf mijn naam achter nummer 9. Kansloos.
Wonderlijk, maar op het moment dat ik denk 'kansloos', komt een hippe jongen met hippe sjaal naar de baliemeneer. Hij wappert met twee kaartjes. Heeft 'ie over. Ik meld mij en hij geeft mij een kaartje. Ik trek mijn portemonnee en tel mijn twaalf dollars. Verward kijkt hij me aan. Die kaartjes heeft hij ook maar gratis gekregen dus geld hoeft 'ie er niet voor. Warempel! Ik koop een He'brew Ale (een pilsje, in Beschaafd Brabants) en loop het piepkleine zaaltje in.
Is dit alles?
Lou Reed, de man van 'Sunday morning, praise the dawning'! Die kan geen grotere zalen volkrijgen dan dit bezemhok?
Ik neem plaats naast een jongen met rond zijn neus een wazige blik en een fikse Buddy Hollybril. Leuk hoor, hoe die matcht bij zijn zwartwit gestreepte sweater en skinny jeans. Dan valt het geroezemoes stil en komt ie binnen: opa Lou. Een voddig t-shirtje valt soepel over zijn buikje. Met onvaste tred loopt hij naar zijn stoel. Lou Reed, op vijf meter afstand. In een klein zaaltje in een onbeduidende uithoek van Manhattan! En ik zit erbij, gratis zelfs! Een uur geleden sneed ik nog de pitjes uit de komkommer.
Klik voor betere weergave op de foto.
De film is een registratie van een concert in 2006 in Brooklyn waar Reed voor het eerst sinds 33 jaar zijn album Berlin integraal speelde. Deze registratie is gelardeerd met toepasselijke beelden van een vrouw die Caroline moet voorstellen. Deze Caroline is de vrouw waar Lou veel over zingt. Ze is een verliefde junkie in... Berlijn. Een indrukwekkende combinatie, die beelden en de muziek. Dit album 'Berlin' kende ik tot vandaag niet, laat staan deze film of het concert. En nu zit ik ontzettend te genieten.
Het gebeurt me niet vaak bij muziek, maar bij het nummer 'Candy Says', een nummer over een travestiet en een duet met Antony Hegarty, staan de tranen in mijn ogen. Wat ongelofelijk prachtig. Kijk en luister zelf naar het fragment uit de film!
Na de film volgt een wat obligaat vraag/antwoord gedeelte, koop ik een cd en laat die signeren. Een foto met mij en Lou vergeet ik helemaal.
De avond is klaar. Ik loop weg, het gebouw uit. Lopend door SoHo zie ik dat het er bruist, maar ik geloof het eigenlijk wel.
Lou Reed, rockicoon.
4 opmerkingen:
Wat een prachtverhaal, Joris! En inderdaad, wat een schitterend lied! Ook ik kreeg het wat vochtig rond de pupillen. Ik kende het niet. En dat met die raar bewegende Anthony, dat hoort er helemaal bij.
joris,geweldig verhaal. Weet niet of je al liefhebber wasvan Reed en zijn geschiedenis,maar nu ben je het zeker.Het mensenschuwe rockicoon zo dichtbij dat je vergeet een foto te maken.Ook dat is een verhaal.
De film Berlin heeft van de zomer 1!!! voorstelling gehad in Amsterdam, ik dacht in de movies, gemist natuurlijk. Maar niet getreurd, Conceto heeft de dvd staan.
Dat is het heerlijk van die stad, het onverwachte, verrassende en prikkelende.Je loopt ergens opaf, je verdwaalt,raakt in gesprek, ziet wat anders en de dag/nacht maakt er iets geheel anders van. ALTIJD.
Was paar jaar geleden ophet `Tribeca filmfestival, initiatief van Robert de Niro vanwege 9/11 en zag alle helden van nabij: de Niro zelf, met prachtige wrat,Soderbergh,Jarmusch. Kon nog net een t-shirtje kopen.
En een paar dagen later in een muf souterrain de laatste kaartjes voor de BlueMan Group. Nooit van gehoord, toen. Spectakel, rioolbuizenklanken, versterkt,snoeiharde drums.Oren tekort en aan het eind 1000 den closetrollen door de zaal.Een jaar later in de theaterfabriek was het toch anders.
Hoe kan die stad altijd toch zo zinderen? Ook daar zijn strakke regels maar daar wordt toch niet zo over gezeurd (behalve de dogshit)Is het de schaal, de omvang, de culuremix,het geld of het gebrek daaraan.
En wij maar een beetje prutten hier.Allemaal goedbedoeld, maar toch...
Laatste nieuws is dat de vrienden van Heijmans Oostenburg gaan verkopen aan... schrik niet Stadgenoot en dat de raad het Masterplan naar de prullebak heeft verwezen. Je creativiteit, ideeen & inspiratie zijn broodnodig hier, als je nog terugkomt tenminste!
Have fun
Hee Barrie,
Wat een mooi verhaal! Mooi zeg dat vergeet je nooit meer!
Ben al enige tijd Lou Reed fan en vind eerlijk de originele 'Candy says' leuker. Maar erg ontroerend.
Alles verder ok in de steets?
Groetjes van klussende WildBarrie T.
Joris! Lou Reed, wat prachtig, en zomaar op je pad. Dat is natuurlijk geen toeval, werkelijk geweldig. Geweldig nummer natuurlijk, ik heb het meteen gekeken op Youtube, ik kende het niet. Veel plezier daar
Een reactie posten