maandag 1 december 2008

Onder Amerikanen

Ruim anderhalve week woon ik nu in New York. Het voelt als weken. Niet omdat ik me hier zo verveel. New York is namelijk niet zo heel saai. Het gevoel van hier al lang zitten komt vooral door de intensiteit van de beleving en de hoeveelheid wijken die ik inmiddels heb ontdekt. Wat nog ontbrak was het echte contact met De Amerikaan. Al had ik contacten met de collega's op mijn stageadres en de leden van de Community Board, het echte leven van de NY-ers krijg je dan nog niet mee.
Afgelopen weekend is daar wat verandering in gekomen. Zo had ik vrijdagavond afgesproken met Je., een vriendin van een vriend uit Nederland. Haar had ik al twee keer ontmoet in Londen, toen ik bij die vriend op bezoek was. Ze heeft mij haar contacten in NY laten gebruiken bij het vinden van een stage. Samen met J., een vriend die sinds vrijdag ook in NY is voor zijn promotieonderzoek, zijn we naar de bar Pravda gegaan in de hippe buurt (voor wat het waard is want iedere buurt noemt zich hier de hippest spot in town)Lower East Side. Daar ontmoetten we haar en haar vrienden. Het clubje kwam duidelijk uit de upperclass: allemaal internationaal gestudeerd, welsprekend, zeer beschaafd. En rijk. En dat zat dan in de bar met Pravda, vanzelfsprekend voorzien van een toepasselijk Russisch thema: strenge dames die zeggen waar je moet zitten, waar je je jas moet ophangen, propagandaposters aan de muur. De prijzen van biertjes waren trouwens zeer kapitalistisch: 8 dollar per stuk. Al vrees ik dat dat nog relatief goedkoop is.
Ik zit in New York, ik moet de stad in!

Zaterdagavond zat ik lekker thuis. Aan de ene kant is dat prima; beetje lezen, film kijken. Aan de andere kant bekruipt mij hier dan vaak het gevoel van "Ik zit in New York, ik moet de stad in!". Uiteindelijk ben ik om half twaalf, heel dapper, de donkere nacht ingestapt en naar Brooklyn gemetroot, naar de wijk Park Slope. Daar zat Je. met wat van haar vrienden kaas en wijn te proeven. Ik liep door een uiterst sjieke wijk met gigantische luxe appartementencomplexen met protserige voorportalen. Bij één van die complexen belde ik aan, appartement B3. Een vriendelijke stem zegt dat ik mag doorlopen. Eenmaal binnen bevindt ik me in een gigantische woning, zeker voor New Yorkse begrippen. Sjiek maar smaakvol ingericht. De gastvrouw heet me van harte welkom, duwt me een glas bier in mijn hand en plaatst me op de bank, tussen J. en haar vrienden. Zij blijken elkaar allemaal via haar te kennen. Sommigen zijn collega's, anderen studiegenoten. Bindend middelpunt is Je., die dus nu mij aan de groep heeft toegevoegd.
Ondanks die vriendelijkheid is de situatie toch vreemd. Ik kom binnen op het moment dat zij al redelijk volgelopen zijn met wijn en bier en er onderuit gezakt bijzitten. Ik ben broodnuchter. Maar: wie nieuwe vrienden wil maken moet doorzetten. Wanneer de gastvrouw uitgeteld neerstort op haar bed, waar overigens ook nog al onze jassen op liggen, is het tijd om de plek te verlaten. Vervolgens met een taxi naar het huis van P. Daar drinken we zijn goedkope fles witte wijn leeg, praten over Amsterdam en de Wallen. Ze blijken behoorlijk goed op de hoogte. Mijn nieuwe vrienden zijn dan ook behoorlijk bereisd: Marokko, Azië, ja zelfs Madagascar. We hebben een levendige discussie over Los Angeles: is er met die stad iets mis? En zo ja; is dat erg? We komen er niet uit, want al snel hebben we het over de muziek uit de iPod die is aangesloten op de hippe boxjes op de grond. Het is vooral de nogal cheesy 80-er jarenmuziek die op bijval kan rekenen. Wanneer de gastheer in zijn pyjama en al tandenpoetsend binnen komt lopen, weet ik dat het tijd is dat er geslapen gaat worden. Op de bank is nog een plek voor mij, maar ik heb al lang door dat dat ook de favoriete plek is van Pepper, de dikke ontharende kat die hier rondhangt. Ik hou niet van katten, zeker niet als ze op mij gaan liggen als ik slaap. Ik neem dus afscheid en een taxi terug naar Manhattan. Het is fantastisch om in zo'n iconische wagen over Brooklyn Bridge te crossen met in de verte de verlichte gekte van Midtown Manhattan. Toch goed dat ik ben gegaan.

B O N U S M A T E R I A A L ! !

8 opmerkingen:

Unknown zei

Allemaal mooi en prachtig dat noew jork maar je moet vanmiddag wel om 5 uur kleurenschouwen in de Nieuwmarkt-Zuid.

Anoniem zei

Joris, er is iets mis met de foto's. Ze komen niet en degenen die je te zien krijgt hebben zeer grove pixels.

Anoniem zei

Hi Joris,

Wat krijg ik zin om weer naar NYC te gaan! Is alweer zo'n 13-14 jaar geleden voor mij. Erg leuk om je ervaringen en indrukken te lezen. En zo herkenbaar. Ik heb je wel eens verteld geloof ik dat ik altijd enorm snel loop als ik in NYC ben geweest....
Dan nog een Amsterdams binnenstadsberichtje: Afgelopen week is het boekje en de film aangeboden aan het bestuur. De eerste reacties waren positief.

Geniet ervan! groet Janine

Anoniem zei

Hallo Joris,
Vandaag even de tijd genomen om je belevenissen in de grote appel te lezen.
leuk dat je een goede verhouding hebt gevonden tussen ervaringen opdoen (= werken) en ontspanning (persoonlijke ontmoetingen al dan niet in de prive-sfeer.
Ik heb al van jou begrepen dat inspraak minder bepalend is dan in Amsterdam (al kan je op dit punt ook de nodige vraagtekens plaatsen).
Wat ik graag zou willen weten: is er een overkoepelende instanties die al die bewonersraden coördineert. In ons stadsdeel zijn buurt/bewonersgroepen onderdeel van een wijkcentrum. Het wijkcentrum is voor het stadsdeel het aanspreekpunt en gesprekspartner. Kan je dat nog nagaan?
Alvast bednakt en nog heel veel ervaringen en plezier in NY.
Rini Scheffers

Joris zei

Hoi Rini,
bedankt voor je reactie. Altijd leuk om te merken dat het weblog zoveel wordt gelezen.
Mijn eerste reactie op jouw vraag zou zijn: nee er is geen overkoepelende organisatie. Elke communityboard runt zichzelf eigenlijk. De CB waar ik stage loop heeft in feite mazzel, want die wordt als het ware ondersteunt door twee slimme mensen die veel weten van ruimtelijke ordening en juridische zaken. De districtmanager is jurist en de assistent-districtmanager is sociaal geograaf. Verder is het belangrijk om te weten dat je niet zomaar boardmember wordt. Je moet door een selectiecommissie worden voorgedragen aan de Gemeenteraad, door wie je wordt benoemd. De boardmembers hebben de veranwoordelijkheid om goed in de gaten te krijgen wat er leeft in de buurten die hij of zij vertegenwoordigt in de Community Board. Waar de buurtcentra in Amsterdam dus worden bemand door fulltime medewerkers die (in principe) namens de bewoners stelling nemen, zijn het hier de bewoners zelf die zich organiseren en stelling nemen of adviezen geven. In die zin democratischer denk ik en in veel gevallen krijg je ook een beter beeld van wat de bewoners van iets vinden. In Amsterdam is het meer: "Wat vindt het wijkcentrum ervan?" Corrigeer me maar als ik het fout heb.
Groet, Joris

stam zei

joris,

tja in plaats van in de bittere kou s'nachts door die stad te zwalke, had je natuurlijk ook heerlijke met de coke-handelaren in hotel Torarica in Paramaribo kunnen zitten. Zonnetje, zwembad, chocoladedames en doekoes in alle broekzakken.
Je hebt een andere keuze gemaakt en ik lees je blog met veel plezier. Je impressies van het sociaal verkeer zijn een genot om te lezen; mocht het met studie en verdere loopbaan nix worden, is een toekomst als scenarioschrijver in een herenegoserie bijzonder kansrijk.
Als je dan toch om de hoek bij Greenich zit, ga eens langs bij Orange, het voormalige restaurant NL, de enige tent waar bitterballen worden verkocht. Inez Bon frituurt ze goed.
En kijk daarna even bij de hondenuitlaatplaats op Washington Square.
Links voor de pupies, recht voor de flinkere dogs. Verder op dezelfde indeling voor de kids.
Have fun

Anoniem zei

Joris, hoe is het met Jessica, doe haar de groeten van mij! Cheese-Patrick

Anoniem zei

Ha Joris,

Goed om te lezen dat ook jij bent opgenomen in Jessica's gezellige kring eet en drinkgrage mensen. Doe haar de heel hartelijke groeten als je haar ziet! En nog heel veel plezier daar, ben jaloers, ook al ben ik dan zelf ook net 3 weken naar de VS geweest.

Peter