woensdag 10 december 2008

En plein public

Dit blog gaat over vergunningen.

Bent u er nog?

Goed zo. Tja, het is ook niet mijn favoriete onderwerp. Ik associeer die dingen altijd met de bureaucratische kant van de overheid, met regeltjes, geneuzel, stapels papieren, ingedutte collega's en meer van die clichés.
Ik ga hier geen pleidooi houden met als doel het onderwerp vergunningen weer 'sexy' te maken. Dat is onbegonnen werk en geen taak die voor mij is weggelegd. Maar ik probeer wel aan te geven dat vergunningen belangrijke instrumenten zijn om de leefbaarheid van een wijk te beheersen. Ze pakken dat hier op een bijzondere manier aan.


Die maffe Amerikanen hebben mij gisteravond toch weer verrast. Het was tijd voor de maandelijkse vergadering van de Business Licenses & Permits Committee. Dit is een club bestaand uit leden van de Community Board. Gewone burgers dus, die overdag gewoon een baan hebben of gepensioneerd zijn.

Wat betreft de concentratie restaurants, cafés en clubs doen de buurten Chelsea en Hell's Kitchen erg denken aan de Amsterdamse binnenstad. Die is hoog! Er is dus ook een fragiele balans tussen wonen en uitgaan. Domineert de ene functie, dan wordt de ander weggedrukt. Zo wordt het gebied onaantrekkelijker. Terwijl de doelstelling juist is om de leefbaarheid in deze twee wijken te verbeteren.

Tijdens deze maandelijkse bijeenkomst bespreken de commissieleden nieuwe aanvragen voor vergunningen voor vooral horecabedrijven. Hier wordt dus heel concreet de functiebalans in de wijk afgewogen. Gewoon, in het openbaar, waar iedereen bij mag zijn. Niks achter gesloten deuren. Dit vind ik erg mooi aan dit systeem.

Hoe gaat zo'n bijeenkomst? Heel apart vond ik dat de aanvragers, meestal horecaondernemers met hun advocaat, zich moeten melden bij de commissie. Ze zijn aanwezig in de zaal en zodra hun aanvraag besproken wordt, worden ze naar voren geroepen om hun aanvraag toe te lichten en vragen te beantwoorden. Een ondernemer doet zeer zijn best om over te brengen dat hij zoveel mogelijk doet om geen overlast te veroorzaken. Een ondernemer die een dakterras wilde aanleggen werd teruggefloten en moest eerst met de bewonerscommissie om tafel om te kijken welke maatregelen hij moest nemen om de overlast te beperken. Soms worden er ook compromissen gesloten.

Een paar ondernemers hadden buurtbewoners gevraagd een goed woordje voor ze te doen. Maar natuurlijk waren ook tegenstanders komen opdagen die tijdens de publieke vragenronde (die er voor elke aanvraag is!) aangaven dat ze nog nooit zo'n asociale ondernemer hadden gezien. De boardmembers luisteren aandachtig naar iedereen en stellen scherpe vragen. Het valt me op hoe serieus ze het allemaal nemen. En dat onbetaald of zonder uitzicht op politiek gewin! Het zijn immers geen politici. Zouden ze het dan allemaal echt voor hun buurt doen? Niet te geloven, wat een betrokkenheid.

Wanneer de commissie de ondernemer, zijn advocaat en de 'community' (omwonenden en andere belanghebbenden) gehoord hebben, brengt de voorzitter een voorstel in stemming. Dat kan simpelweg zijn 'adviseren tot weigering van de vergunningaanvraag' of 'adviseren tot verlenen van de vergunning, mits....'. Achter dat 'mits' kunnen dan allerlei voorwaarden worden opgenomen. Denk aan 'goed overleg met de buurt' of 'nemen van specifieke maatregelen tegen geluidsoverlast van wachtende taxi's'. Of de aanvraag wordt simpelweg positief geadviseerd, zonder voorbehoud. Zoals de vriendelijk maar verlegen lachende Thaise meneer die samen met zijn dochter was verschenen voor de commissie. Hij wilde een bestaande Steakhouse overnemen en er een mooi strak Thais restaurant beginnen. Geen probleem, vond de commissie. Ook de upgrade van zijn drankvergunning naar een 'premium' status (volgens mij mag je dan ook sterke drank verkopen) leverde geen bezwaren op.
Vervolgens stemmen de commissieleden voor of tegen het voorstel. Als het voorstel met een meerderheid wordt aangenomen, dan schrijft de voorzitter een conceptadvies aan de State Liquor Authority, die de vergunningen verleent. Het conceptadvies wordt vervolgens besproken door de hele Community Board, tijdens de maandelijkse Full Board Meetings.

Ik vond het een bijzondere bijeenkomst. Ten eerste omdat heel openlijk wordt gesproken over de goede en slechte kanten van bepaalde ondernemers. Die kunnen zich hier vervolgens openlijk tegen verdedigen. Bovendien zorgt dit systeem ervoor dat ondernemers sowieso iedere twee jaar verantwoording moeten afleggen over het management van hun zaak. Doen ze voldoende aan overlastbeheersing? Helpen ze her en der met goede doelen? Ondernemers die de kantjes ervan aflopen kunnen fluiten naar verlenging van hun vergunning.
Ten tweede maak je als overheid het vergunningsverleningsproces heel openbaar. Bewoners en ondernemers kunnen zelf een bijdrage leveren aan de afweging die moet worden gemaakt. In Nederland is het een afweging die door een clubje ambtenaren wordt gemaakt en vervolgens ter goedkeuring aan het College wordt voorgelegd. Omwonenden moeten de juiste krantjes in de gaten houden en op tijd een officieel bezwaar indienen. Veel minder interactief en het werkt de tegenstelling tussen bewoners en horecaondernemers in de hand.
Ik bewonderde tegelijkertijd de ruimdenkendheid van de commissieleden. Zij zien horeca niet alleen maar als een functie die het woongenot aantast, maar zijn zich ook bewust van het belang van goede en diverse horeca in hun wijk. Het is New York, the city that never sleeps.

Geen opmerkingen: